در همه شرایط شکرگذار نعمت‌های خدا باشیم
تاریخ انتشار: ۲۵ اسفند ۱۴۰۲ | کد خبر: ۳۹۹۵۶۱۵۱
در دعای روز چهارم ماه مبارک رمضان آمده است: اقامه اوامر الهی بستگی به مقاومت و ایستادگی دارد. برای ایستادگی و مقاومت نیز، قوت و نیرو لازم است که از خدا می‌خواهیم به وسیله صبر در اطاعت این قدرت را به ما بدهد.
بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمنِ الرَّحِیمِ
«اللهمّ قوّنی فیهِ علی إقامَةِ أمْرِکَ واذِقْنی فیهِ حَلاوَةَ ذِکْرِکَ و أوْزِعْنی فیهِ لأداءِ شُکْرَکَ بِکَرَمِکَ واحْفَظنی فیهِ بِحِفظْکَ و سِتْرِکَ یا أبْصَرَ النّاظرین»
«خدایا نیرومندم نما در آن روز به بپا داشتن فرمانت، و بچشان در آن شیرینی یادت را، و مهیا کن مرا در آن روز برای انجام سپاسگزاریت، به کرم خودت نگهدار مرا در آن روز به نگاه داریت و پرده پوشی خودت، ای بیناترین بینایان.
بیشتر بخوانید:
اخباری که در وبسایت منتشر نمی‌شوند!
به گزارش ایسنا، در تبیین دعای روز چهارم ماه مبارک رمضان می‌توان به موارد زیر اشاره کرد:
خواسته‌های روز چهارم ماه مبارک رمضان
۱- نیرومندی در برپایی فرمان‌های الهی.
۲- چشیدن حلاوت و شیرینی یادخدا.
۳- توفیق در سپاسگزاری نعمت‌ها.
۴- از حوادث و رسوایی محفوظ و مصون بودن.
«اللّٰهُمَّ قَوِّنِی فِیهِ عَلَیٰ إِقامَةِ أَمْرِکَ» از خداوند درخواست اقامه فرامین الهی را خواسته چون خداوند تنها کسی است که باید اطاعت شود.
سوره نساء آیه ۵۹ می‌فرماید: ای کسانی که ایمان آوردید، خدا را اطاعت کنید.
اگر ما رسول گرامی و امامان را نیز اطاعت می‌کنیم چون خداوند فرموده است: پس اطاعت از رسول و اولی الامر به خاطر اطاعت از خداست. (وَأَطِیعُوا الرَّسُولَ وَأُولِی الأَمْرِ مِنْکُمْ)
و اگر کسی خدا را اطاعت کرد پاداشش هم‌نشینی با شخصیت‌های برتر است.
سوره نساء آیه ۶۹ می‌فرماید: و کسانی که از خدا و پیامبر اطاعت کنند، در زمره کسانی از پیامبران و صدیقان و شهیدان و شایستگان خواهند بود که خدا به آنان نعمت [ایمان، اخلاق و عمل صالح] داده؛ و اینان نیکو رفیقانی هستند.
اقامه اوامر الهی بستگی به مقاومت و ایستادگی دارد پس برای ایستادگی و مقاومت نمودن، قوت و نیرو لازم است که از خدا می‌خواهد و به این مقاومت در اطاعت، به وسیله صبر در اطاعت نیز اشاره شده است که یکی از مراتب صبر است و حاکی از آن است که اقامه اوامر الهی کاری بسیار دشوار است.
«وَأَذِقْنِی فِیهِ حَلاوَةَ ذِکْرِکَ» پیامبر گرامی (ص) فرمودند: سه چیز است که فوق طاقت و توان این امت است:
۱- مواسات و برابری با برادر مؤمن در مال؛
۲- با انصاف با مردم تعامل داشتن؛
۳- ذکر خدا در تمام احوال.
مراد از ذکر ترنمات زبانی نیست بلکه ذکر یعنی توجه قلبی پس ذاکر کسی است که قلباً متوجه خداست و زبانش مترنم به توصیف او.
حضرت امیر(ع) می‌فرمایند: خدای سبحان را از روی غفلت و سهو توصیف نکن و او را فراموش مکن، خدا را به تمام و کمال ذکر بگو به طوری که دلت با زبانت و نهانت با آشکارت هماهنگ و موافق باشد. خدا را به حقیقت یاد نمی‌کنی جز در صورتی که در حال ذکر، نفس خودت را فراموش نمایی و در انجام کار خودت را نیابی (یعنی تو محو باشی و آنچه ظهور دارد خدا باشد.) این حالت برای جان آدمی شیرین است، حلاوت دارد. این حالت برای انسان آرامش می‌آورد.
«وَأَوْزِعْنِی فِیهِ لِأَداءِ شُکْرِکَ بِکَرَمِکَ» شکر یکی از ثمرات حکمت است.
سوره لقمان آیه ۱۲ می‌فرماید: به راستی ما به لقمان حکمت عطا کردیم که نسبت به خدا سپاس گزار و شاکر باشد.
ولی اکثر مردم شاکر نیستند. (بقره / ۲۴۳)
شکر، سپاسگزاری در مقابل نعمت است ولی اکثر مردم شاکر نیستند.
چون شکرگزاری لازمه‌اش این است که:
۱- نعمت‌های الهی را بشناسیم؛ گاه نعمت‌های الهی در قالب‌هایی هستند که انسان از آن ناخشنود است.
سوره بقره آیه ۲۱۶ می‌فرماید: چه بسا چیزی را خوش ندارید و آن برای شما خیر است.
نعمت دیدن پدیده‌ها چشم بینا و بصیر می‌خواهد!
۲- نعمت‌ها را از ناحیه خدا بدانیم و برای دریافت آن خودمان را قابل ندانیم. حقیقت آن است که خدا لطف کرده نه اینکه من لایق هستم.
ولی چنین درکی در اکثر موارد وجود ندارد و از طرفی قرآن در سوره نحل آیه ۱۸ می‌فرماید: اگر نعمت‌های خدا را شماره کنید، هرگز نمی‌توانید.
پس وقتی نمی‌توان نعمت را شمرد چگونه می‌توان شکر کرد؟ بنابراین باید از خدا بخواهیم که روحیه شکرگذاری را عنایت فرماید.
«وَاحْفَظْنِی فِیهِ بِحِفْظِکَ وَسَتْرِکَ، یَا أَبْصَرَ النَّاظِرِینَ» در فقره آخر از خداوند می‌خواهیم که ما را در مقابل حوادث زیان‌بار مانند زلزله، بیماری، فقر و ... حفظ کند چون خدا بهترین نگهبان است و او مهربان ترین مهربانان است. (فَاللهُ خَیْرٌ حَافِظًا وَهُوَ أَرْحَمُ الرَّاحِمِینَ) {یوسف/ ۶۴} و در مقابل رسوایی‌ها، او ستارالعیوب است و چنان عمل می‌کند که هیچ‌کس مطلع نشود.
امیرالمؤمنین (ع) در دعای کمیل می‌فرمایند خداوند این گونه عمل می‌کند: خدایا، ای سرور من چه بسیار زشتی مرا پوشاندی و چه بسیار بلاهای سنگین و بزرگی که از من معاف کردی و چه بسیار لغزشی که مرا از آن نگهداشتی و چه بسیار ناپسندی که از من دور کردی و چه بسیار ستایش نیکویی که شایسته آن نبودم و تو در میان مردم پخش کردی.
لازمه این محافظت و نگهبانی این است که نگهبان، بینا باشد پس چنین عرضه می‌کنیم که: «یَا أَبْصَرَ النَّاظِرِینَ.» تو بیناترین بینایان هستی.
انتهای پیام
منبع: ایسنا
کلیدواژه: دعای روز چهارم ماه مبارک رمضان ماه رمضان ماه مبارک رمضان سفر ماه رمضان دفاع مقدس سفرهای نوروزی چه بسیار نعمت ها ن ی ف یه
درخواست حذف خبر:
«خبربان» یک خبرخوان هوشمند و خودکار است و این خبر را به‌طور اتوماتیک از وبسایت www.isna.ir دریافت کرده‌است، لذا منبع این خبر، وبسایت «ایسنا» بوده و سایت «خبربان» مسئولیتی در قبال محتوای آن ندارد. چنانچه درخواست حذف این خبر را دارید، کد ۳۹۹۵۶۱۵۱ را به همراه موضوع به شماره ۱۰۰۰۱۵۷۰ پیامک فرمایید. لطفاً در صورتی‌که در مورد این خبر، نظر یا سئوالی دارید، با منبع خبر (اینجا) ارتباط برقرار نمایید.
با استناد به ماده ۷۴ قانون تجارت الکترونیک مصوب ۱۳۸۲/۱۰/۱۷ مجلس شورای اسلامی و با عنایت به اینکه سایت «خبربان» مصداق بستر مبادلات الکترونیکی متنی، صوتی و تصویر است، مسئولیت نقض حقوق تصریح شده مولفان در قانون فوق از قبیل تکثیر، اجرا و توزیع و یا هر گونه محتوی خلاف قوانین کشور ایران بر عهده منبع خبر و کاربران است.
خبر بعدی:
آغوش باز باغستان سنتی قزوین برای آیین «پنجاه‌به‌در»
ایسنا/قزوین در پنجاهمین روز از بهار، قزوینی‌ها در باغات سنتی اطراف شهر با به‌جای آوردن رسوم سنتی خود ضمن شکرگزاری از درگاه باری تعالی به نماز استسقا می‌ایستند.
به‌عنوان کسی که یک انسان وارداتی به قزوین هستم، باید بگویم رسوم این مردم با جزئیات، شادی‌آور، موجب انسجام اجتماعی، گره‌خورده با عقیده و آیین است. خوب به یاد دارم اولین بار که با آیین «پنجاه‌به‌در» روبه‌رو شدم یک روز یکشنبه در سال ۱۳۹۱ بود، برایم عجیب بود که وسط هفته خانواده‌ها خوش و خرم در طبیعت بخرامند و یک کارهایی شبیه سیزده‌به‌در خودمان انجام دهند، شاید شباهت‌هایی باشد اما در ریشه این آیین باید به دنبال مفاهیم دیگری بود.
آیین پنجاه به در چیست؟
به گزارش ایسنا، «پنجاه‌به‌در» که مصادف با ۱۹ اردیبهشت ماه و پنجاهمین روز سال است را قزوینی‌ها به آغوش باغ‌های سنتی قزوین می‌روند، همان باغ‌های پر درخت که به چشم مورخان و تاریخ‌نویسان مشخصه خاص قزوین است و برکت را بر سفره‌های خانواده‌های قزوین جاری می‌کند.
کشاورز و باغدار می‌داند که هوای خوب بهار، سال پر باران و کرامت الهی بر بار درختان و زمینش تا چه میزان اثرگذار است، در مراسم آیینی پنجاه‌به‌در یکی از کارهای مهمی که انجام می‌شود علاوه بر شکرگزاری به نماز استسقا می‌ایستند و به درگاه خداوند برای تداوم بارش رحمت الهی درخواست می‌کنند.
«پنجاه‌به‌در» و هویت قزوینی
تصور شخصی من این بود که آیین «پنجاه‌به‌در» سراسر استان قزوین برگزار می‌شود اما این مراسم مختص شهر قزوین و هویت قزوینی‌هاست و حتی در محدوده خاصی از شهر برگزار می‌شود. مردم قزوین پس از کاهش تابش نیمروزی آفتاب در مصلای شهر که واقع در باغستان سنتی قزوین است و در اطراف آب‌انبار این محل قرار دارد، جمع می‌شوند.
بدیهی است که مثل هر سنت دیگر ایرانی «پنجاه‌به‌در» هم خوراکی‌های خاص خود را دارد، از میل کردن «دُیماج» به‌عنوان غذای سنتی قزوینی تا پخت آش به‌عنوان میان وعده عصرگاهی که قطعاً یک بخش اصلی از این آیین است.
یکی از زیبایی‌های این مراسم تعارف‌های متداول خانواده‌ها از غذاهای حاضر به یکدیگر است، تصور کنید در دامن طبیعت نشسته‌اید و خانواده کنار دستی شما نعل به نعل همان نعماتی را بر خوان خود دارد شما هم همان‌ها را آماده کرده‌اید، با این حال تعارفات با قدرت پا بر جا هستند و هرساله هم با همان شکل و شمایل تکرار می‌شوند.
آداب «پنجاه‌به‌در»
محل آب‌انبار مصلی برای مردم قداست دارد تا آنجا که برخی خانم‌های قزوینی بر روی بام این محل نماز می‌خوانند و طلب باران می‌کنند و دعاهای خیر دارند با این‌حال یکی دیگر از آیین‌ها که اندکی به سمت خرافه رفته است چسباندن سنگ یا مهر به دیوارهای آب انبار است، به این شکل که می‌گویند اگر سنگ روی دیوار بماند یعنی به خواسته خود می‌رسید و اگر نشد موضوع را کان‌لم‌یکن تلقی کنید.
از آیین‌های دیگر که در این روز به پا می‌شود و این روزها کمرنگ‌تر از گذشته دیده می‌شود «چمچمه خاتون» است. این چمچمه خاتون نوعی عروسک دست‌ساز است که فردی با به دست داشتن آن وارد خانه‌ها می‌شود و به دنبال آوردن برکت و باران و نعمت برای صاحب خانه است.
بهانه‌ای برای دورهمی خانواده‌ها
در روزگار ما هر چیزی که بتواند فضای خانوادگی را تلطیف کند و دمی اعضای خانواده را دور هم جمع کند، غنیمت است. خانواده‌های قزوین در «پنجاه‌به‌در» در باغستان سنتی دور هم جمع می‌شوند، جوان‌ترها و بزرگ‌ترها کنار هم می‌نشینند و بازار گپ‌وگفت‌های خانوادگی داغ است و آن طرف‌تر بچه‌ها در دامن طبیعت بازی می‌کنند، موضوعی که با توجه به زندگی‌های شلوغ آپارتمانی ما، این روزها شاید کمتر رخ دهد.
به گزارش ایسنا، علاوه بر زنده نگه داشتن آیین‌های سنتی که سرشار از زندگی در دل فرهنگ غنی ایرانی در جریان است، آیین «پنجاه‌به‌در» فرصتی است که بار دیگر با دقت، افتخار، سربلندی و دلسوزی به باغستان سنتی قزوین که به دست هزاران ساله اجدادمان آبیاری شده است نگاه کنیم، به زمینی که مهد زایش نعمات ازشمند الهی برای مردم این سرزمین است و به واسطه اتفاقات طبیعی و برخی رفتارهای انسانی ممکن است در آینده نه چندان دور از ما گرفته شد.
انتهای پیام
رضا زرندی رییس کل دادگستری استان خراسان رضوی شد